Als leider wordt van je verwacht (en/of je verwacht van jezelf) dat je er ALTIJD staat. Soms kan daardoor de indruk ontstaan (Facebook en Instagram versterken vaak dat beeld) dat het leven voor sommige mensen alleen maar bestaat uit rozengeur en maneschijn. Het lijkt dan wel of leiders 100 % van hun tijd blaken van kracht en zelfvertrouwen. Niets is minder waar natuurlijk. Dat weet ik uit mijn dagelijkse praktijk in het begeleiden van topondernemers en leiders.
Ik weet, dat het ook voor een leider OK is om ook mindere dagen en momenten soms toe te laten.
Hoe kom je zo een periode door?
Wat als je het gevoel hebt dat je niet meer kunt?
Wat als in deze periode je gedachten alsmaar dieper en dieper lijken te zinken?
Wat als …?
Is het leven werkelijk zo grijs?
Ik neem je even mee in stukje van mijn verhaal op zo een grijze dag.
Het was vandaag één van die grijze, mistroostige zaterdagen. De dag begon met de begrafenis van de vader van een goede vriend. Ik voelde me niet echt uitgeslapen. Het ontbijt was deze keer ook geen energiebrenger. Dat zwaarmoedig gevoel bleef toen ik onderweg was naar de kerk. De eenvoud van de viering, de vorm van de kerk, de stilte bij het wachten, de muziek die paste bij dit levenstafereel gaven me plots het gevoel of de wereld even stil stond. Ik liet mezelf zakken in het lijden en het verdriet. Oude pijn kwam naar boven. Tranen welden op. Afscheid doet pijn. Elk afscheid is zelf een beetje sterven.
Dat beetje sterven. Wat betekent dat?
Het liet me vooral stilstaan bij het leven, bij dé paradox van het leven. De dood trekt je regelrecht naar de diepste zin van je bestaan. Waarom leef ik? Wat geeft mijn leven zin?
Thuisgekomen zat mijn energie echt laag. Het huis was leeg. Er was niemand. Mijn agenda was leeg, want omwille van de begrafenis had ik mijn afspraken voor coaching van enkele leiders geannuleerd. Er moest niets vandaag.
Het verdriet liet me niet los. Ik liep doelloos rond in de woning. Mijn gedachten begonnen te malen. Ik merkte kleren op die her en der hingen. Ik zag afval staan. Een berg papier van mijn opruimactie vorige week stond nog in de hoek van mijn kantoor. Een stapel boeken lag klaar om naar de zolder te verhuizen. Ook mijn bureau was niet als clean desk achtergelaten. De chaos rondom mij leek de turbulentie in mijn hoofd alleen maar te versterken. Liefst was ik in een hoekje gaan zitten. Ik voelde me somber en moe. Het scheelde niet veel of ik ging, tegen mijn gewoonte in, in de zetel ploffen om de televisie aan te zetten en een verdoving toe te laten.
Een helder momentje weerhield me echter. Ik koos ervoor om een kwartier te mediteren en letterlijk te verstillen. Toen ik mijn ogen opende, voelde ik, enigszins onverwacht, dat er in mij iets was gekeerd. Ik kon het niet grijpen, maar ik voelde dat er iets veranderd was. Het voelde warmer. Ik ervaarde meer rust. Het leek minder somber. Ik keek om me heen en besloot om een inventaris te maken van onafgewerkte taken en alles wat rondslingerde. Ik nam een notablokje en heel gericht doorkruiste ik de woning. Ik noteerde alles wat me opviel en waar ik mee aan de slag wilde. Het werd een hele lijst. Misschien wel te lang?
Ik ging er even bij zitten. Ik nam de tijd om deze actiepuntjes te rangschikken in een logische volgorde. Ik besloot om één kleine taak af te werken. Daarna nam ik de volgende.
En nog één.
En nog één.
En nog … Ik kreeg er zin in. Ik zette muziek op. Mijn tempo verhoogde. Ik voel de energie opborrelen. De hele lijst heb ik op een paar uur afgewerkt. Toen ik nadien even in de tuin wandelde, merkte ik vogelgezang op. Het viel me ook op dat de groene scheuten van de narcissen her en der in de tuin al serieus uit de grond priemden, de eerste krokussen tonen al kleur en de Helleborus bloeit al volop.
Mijn gedachten waren ondertussen helder en rustig. Ik kwam binnen en voelde rust in een opgeruimd huis. Niet veel later kwam Lieve thuis.
We namen de tijd voor een hartelijk, liefdevol thuiskomen. Gewoon thuiskomen … alle twee!
De dag zag er helemaal anders uit dan dat hij was begonnen.
Mijn focus? Die was compleet gekeerd.
En vanavond … doen we lekker niks 😊
Het leven heeft, naast die grijze donkere kant, heel veel mooie kanten. Die polariteit zal er altijd zijn en het heet levenskunst én het vraagt leiderschap om daar mee om te gaan.
Het is vaak op het moment van aanvaarding van de angst voor de pijn en het lijden, dat de kiem voor geluk ruimte krijgt om te ontluiken.
Mijn werk hier op aarde is nog niet afgerond. Het is mijn missie om leiders te gidsen naar leiderschap van binnenuit. Ik voel een enorme energie door me heen stromen. Ik heb mijn “IKIGAI” gevonden. Dit Japanse woord kan je vertalen in levensmissie. In het boek IKIGAI staat beschreven hoe je uitkomt op je levensmissie vanuit vier vragen:
- Waar zit je passie?
- Waar ben je goed in?
- Welke waarde kan je hierdoor creëren?
- Wat heeft de wereld nodig?
Zo “eenvoudig” is het. Mispak je echter niet aan het woord eenvoudig, het is geen synoniem van gemakkelijk, evenmin staat het gelijk aan snel.
Wat gebeurt er als je jouw “IKIGAI” vindt?
Verdwijnt het grijs dan? Helemaal niet. Meer nog; het is ook niet nodig. Het vinden van jouw levensmissie is een proces van zoeken, durven, louteren, aanvaarden, bewust worden, … inclusief grijze dagen en periodes met zonneschijn, succes en tegenslag, regen en wind, donker en licht.
Het leven gaat voort in eeuwige cycli. In mijn leven herken ik de cycli en hoe meer ik erin slaag om die cycli te aanvaarden, hoe sterker de levensstroom in mijzelf voelbaar is. Dit gaat helemaal niet over jezelf laten meesleuren in de maalstroom van het leven. Integendeel, het is bewust worden van de elementen in jou. Het is die krachtbron ontdekken, inclusief het spel van opladen en loslaten, van geven en ontvangen, van actie en rust, van tegenspoed en geluk, van liefde en angst, …
Het leven zit vol paradoxen.
Polariteit is een essentieel onderdeel van het leven.
De sleutel zit in de aanvaarding en het voelen om van daaruit voluit in het leven te gaan staan.
Hierin ligt ook het antwoord op de vraag hoe ik op een halve dag van “uitgeblust” naar “inspirerend” evolueerde. Ik probeer het niet te begrijpen, maar ik voel het. Ik voel dat ik leef. Ik merk ook dat de moraal van het verhaal plots heel helder wordt.
In de winterperiode gebeurt intrinsiek de grootste transformatie in de natuur. Het is in de schijnbaar dode periode dat de natuur zich klaarmaakt om in de lente terug open te barsten. Bezinning, meditatie, rust zijn geen passieve momenten. Het staat niet gelijk aan nietsdoen. Het is in de nacht dat je huid zich verjongt, het is in de winter dat de natuur zich klaarmaakt voor een nieuwe groeiperiode. Het is in het scheppen van ruimte en leegte tijdens meditatie dat nieuwe ideeën kunnen ontstaan, … Het zijn de “moeilijke” periodes, die jou uitnodigen om te kijken wat jouw lichaam nodig heeft. Het zijn de spanningen in het team, die jou uitnodigen om te kijken naar de onderliggende waarden, afspraken en verhoudingen. Het is de economische realiteit, die jou uitnodigt om met je bedrijf én je leiderschap te groeien en te evolueren, als je blijvend waarde wil bieden aan je cliënten en hun noden.
Je kan dat uiteraard snel en oppervlakkig doen en telkens tegen dezelfde stenen, problemen of uitdagingen botsen. Je kan ook tijd nemen om te reflecteren en daarna intenser, krachtiger en gerichter actie te ondernemen.
Om contact te maken met die diepere laag in jezelf, is moed nodig. Moed is een essentieel element van leiderschap. Echte leiders zetten vanuit die moed ook steeds vaker de stap naar The Next Level om hun leiderschap van Binnenuit te ontwikkelen en vrij te maken.
Als jij de moed hebt om leider te worden met een korte “ei”, als je het lijden en “ondergaan” beu bent, nodig ik je uit om daar samen in een vrijblijvend gesprek verder op in te gaan. Het draait om jou, wie je bent, wat je verlangt, waar je mee worstelt, waar je met je bedrijf naartoe wil, hoe je mensen daarin meekrijgt, hoe jij je levensmissie vindt en vertaalt naar je medewerkers. Uitzonderlijk. Altijd intens. Je hoeft dit niet alleen te doen. We organiseren groepstrajecten, waarbij gelijkgestemde bedrijfsleiders duiken in dit bad van nieuwe ervaringen, stilte, actie, zoeken, pijn, niet weten, vinden, delen, verbinden, winnen en groeien.
En ik? Ik geniet elke keer weer van de transformaties die we mee helpen tot stand komen.
Focus & Reflectie
- Ook jouw tijd is beperkt. Op een dag ben je er niet meer.
In plaats van hier vanuit angst naar te kijken, is het eerder een uitnodiging om het beste te geven en voluit te geven. Neem hiervoor 100 % verantwoordelijkheid. Dit is de basis van leiderschap.
Als je er klaar voor bent, zal dit bewustzijn je de scherpste focus geven.
Durf je voluit te leven vanuit een zekere dringendheid? - Waar jij aandacht aan geeft, wordt jouw realiteit.
Zie de dingen zoals ze zijn, maar ook niet erger dan ze zijn.
De manier hoe jij ernaar kijkt, zal bepalen wat je ziet.
Wat jij nu doet; maakt dat jou uiteindelijk gelukkig? Ofwel voel je het geluk onmiddellijk, ofwel betekent het afzien om dat geluk later te voelen.
Zal de opoffering die je nu brengt, uiteindelijk ook leiden naar jouw geluk?
Anders is het belangrijk dat je nu stopt. - Verwijder afleidingen en durf afscheid te nemen van mensen die je energie wegnemen.
Ruim op. Maak plaats.
Doe dat in je realiteit door letterlijk op te ruimen of te snoeien.
Doe dat ook door je geest rust te geven door regelmatig te mediteren, mindfulness of yoga te beoefenen of gewoon te genieten van een wandeling, de natuur, … de kleine dingen van het leven.
Wat ga jij opruimen of stoppen? - Durf te kijken naar jouw gewenste toekomst.
Dit gaat zowel over jouw wereld veranderende dromen als de kleine dagelijkse realiteit, waarin je leeft. Wat is jouw verlangen?
Durf voluit te leven en in die lijn actie te ondernemen.
Wat is jouw volgende stap in de richting van jouw levensmissie?